Hij doet niks hoor!

Wanneer hier de zon schijnt, gebeurt er iets in Nederland. Zeker wanneer het één van de eerste warme dagen van het jaar is.
Wij Nederlanders laten alles vallen wat we doen en wij gaan naar buiten, zodat wij geen enkel zonnestraaltje hoeven te missen.
De ramen/deuren gaan open, de terrassen zijn (over)vol en buren begroeten elkaar met een: ” lekker weertje, he!”. 

Ook hondenliefhebbers trekken er met dit zonnetje er op uit. 
Zodoende liepen wij ook met een groepje van 4 honden door het bos. 
Op afstand liep een gezin in het gezelschap van een hond.  De hond zag ons. Hij twijfelde geen moment en in een volle vaart banjerde hij op ons af, zo de groep in.  Eerst sprong hij tegen mij op, om vervolgens zijn zware voorpoten bijna op onze kleine hond te zetten. ” Hij doet niks hoor!” riep de vrouw, terwijl de rest van het gezin zonder te kijken verder door liep.
De kleine hond heeft ondertussen een schuilplaats tussen mijn benen gezocht, terwijl de ‘indringer’ opdringerig achter mijn andere honden aanloopt.
Ik zie veel stresssignalen en ik roep de honden bij me zodat ze voor me kunnen zitten. Meestal vindt een indringer dit maar saai en gaat vervolgens verder op pad. Helaas werkte dit niet. Hij begon te blaffen, iets wat niet alleen pijn aan mijn oren deed, maar ook voor stress zorgde in de groep.
Oplossing twee; weglopen. Gelukkig! Na enkele meters werd de afstand tussen hem en zijn gezinnetje toch te groot en vloog hij terug.
Voor een hond die niks deed, heeft hij het toch wat voor elkaar gekregen. 

Wij liepen verder en de honden herpakten zichzelf. Ze gingen heerlijk hun gang; lekker snuffelen en pootje baden in het water. 
Aan de andere kant van het water was ook een wandelpad. 2 hondenbezitters liepen frontaal naar elkaar toe. 
één van de twee had haar hond aangelijnd.  De hond van de ander was los. De honden hadden elkaar al gespot en 1 van hen was hier niet blij mee. 
De aangelijnde hond vond het niet fijn dat de hond frontaal aan kwam lopen. Toen de loslopende hond ging liggen en begon te staren, begon de hond te snuffelen om de situatie te kalmeren.
De liggende hond bleef loeren, wachtte zijn moment af en sprong op om als een duveltje uit een doosje een sprint in te zetten naar de aangelijnde hond.
” Hij doet niks, hoor!” riep het baasje terwijl zijn hond bijna tegen de aangelijnde hond aan knalde. De aangelijnde hond wilde weglopen, maar hij kon door de lijn geen kant op. Ondanks al zijn signalen(wegkijken, oogwit, tongelen, pootje heffen) vond ‘de duvel uit het doosje’ het geen enkel probleem om frontaal de hond te besnuffelen.  “‘ Ik zei toch; hij doet niks hoor! Gewoon even snuffelen!”. 

Na deze praktijkles over stresssignalen, verliep de rest van de wandeling lekker rustig.
Althans, voor ons. Toen wij via de bovenkant van een dijk richting de auto liepen, keken wij op een fietspad neer. Ook hier liep een vrouw met haar hond. Haar hond stapte enthousiast door gras totdat hij een fietser om de hoek zag komen. Zijn oren gingen naar voren,  staart overeind, bek gesloten en zijn ogen volop gericht op de fietser. Zijn blik liet de fietser niet los en zijn stap werd een snelle draf. Nog één keer keek hij om naar zijn baasje,hij kreeg geen contact en dat was voor hem het teken om de sprint in te zitten. Bij de fietser rende hij een stukje blaffend mee. Het bleef niet bij blaffen, na geen reactie van de fietser hing hij in zijn broek, of wellicht wel in zijn kuit. De vrouw slaakte een gilletje en terwijl ze haar hand voor haar mond bracht riep ze: ”Dat doet ‘ie anders nóóit!”